“Als ’s nachts gebeld werd, pakten we op en stonden we klaar. Je bent geen predikant van acht tot vijf, zo ben ik niet groot geworden”, zegt ds. Hans van der Jagt. In mei is hij 40 jaar predikant en GKv Dalfsen neemt op 14 maart afscheid van hem en zijn vrouw Eef. Op 22 maart 1991 kwamen zij, na een periode in Doetinchem/Doesburg en Emmeloord, wonen in Dalfsen om 29 jaar lang de kerkelijke gemeente te dienen. Hij was tot 2012 predikant van de hele GKv-gemeente Dalfsen, daarna van gemeente Dalfsen-west.
Je doet het samen
Als ze terugblikken zijn ze dankbaar dat Hans in al die jaren bijna nooit ziek is geweest. Ook de samenwerking met collega’s is altijd goed geweest. Nu de kinderen al een tijdje het huis uit zijn, hebben ze vaker de tijd om samen te sparren over de preek. “Dan lees ik het voor en proberen we het meer concreet te maken. Eef lag er vroeger wel eens wakker van, als de preek nog niet af was
maar dat is nu anders, hoewel… ze heeft wel eens tijdens de dienst vanuit de kerk met gebaren geprobeerd duidelijk te maken dat ik iets vergeten was! Je doet het echt samen”, zegt ds. van der
Jagt. “Ik sta dan misschien wel op de voorgrond maar Eef had een belangrijke rol op de achtergrond.
Als ik, bijvoorbeeld, niet wist of een door mij gekozen lied bekend was bij de gemeente, speelde zij dit lied thuis op de piano. Zo’n liturgie moet nu op tijd klaar zijn want het is niet meer zoals vroeger toen alleen de predikant, organist en koster er vanaf wisten voordat de dienst begon. Het was wel even wennen dat er steeds meer overleg nodig is. Je leidt als predikant niet meer de dienst op je eigen manier, er zijn meer gemeenteleden bij betrokken waar je rekening mee houdt. En ik had de ‘druk op de ketel’ nodig om tot een preek te komen. Nu het ruim van te voren al klaar moet zijn, ben ik op zondagmorgen soms niet eens meer tevreden over de preek.”
Nemen zoals het gegeven wordt
Maar het echtpaar juicht de samenwerkingen wel toe. Ds. van der Jagt miste op een gegeven moment de input van jongeren voor zijn preek toen hij niet langer twee avonden per week catechisatie gaf. “Ook al was dat best pittig, ik vond het jammer dat ik minder contact had met de jeugd doordat er voor een andere vorm gekozen werd.”
Sowieso is het contact onderling minder nu de coronamaatregelen gelden. De dominee en zijn vrouw moeten ook selectief zijn in het uitnodigen van bezoek bij de afscheidsdienst op 14 maart. “Bizar maar het is niet anders en we nemen het maar zoals het gegeven wordt. Dat willen we ook meegeven: ook al missen we elkaar, de kerkdiensten, gezamenlijke activiteiten en bijvoorbeeld een receptie waarop we persoonlijk afscheid kunnen nemen maar er is hoop! Er is altijd hoop voor deze wereld.” Daar zal het ook in de afscheidspreek over gaan.
Dankbaar
Ook zijzelf kregen daardoor moed om door te gaan op momenten dat het leven zwaar was. “Toen ons zoontje overleed, gaf dit ons troost. Maar ook de betrokkenheid van de mensen om ons heen, de gemeente. En zo zijn er meer momenten te noemen waar een warme gemeenschap zo ontzettend belangrijk is! Ook als er iets te vieren valt, of als je een barbecue houdt met de gemeente,
sportdagen of muzikale avonden… dat was mooi! Ja, we kunnen misschien meer noemen maar we zijn er al zo lang, he?! Er zakken zoveel dingen weg. En na het afscheid laat ik het maar gewoon over me heen komen, ik heb geen gerichte plannen. De tijd zal het leren”, zegt ds. van der Jagt. Hij mag graag fotograferen en wandelen met zijn vrouw. “Maar eerst ruimen we de studeerkamer op!”, zeggen ze. “We zullen moeten wennen aan de nieuwe situatie, maar dat gaat vast lukken. We hebben het in de gemeente altijd goed gehad en in Dalfsen is het goed wonen.”
